دندون مصنوعی

دوستان بد دور و زمونه ای  شده! کمک هم که میخوای به کسی بکنی، آخر سر یک چیزی هم بدهکار میشی!
همین دیروز، دوستم، دوست قدیمی خودم، خدا ساله میشناسمش، غریبه  ها که دیگه جای خود دارن!
اومده تو مغازه میبینم دمغه، میگم چه مرگته؟!
میگه باید برم دکتر!
میگم رفتنی هستی؟ سرطان ،مرطان و از این حرفا؟ اگه خبریه،  بگو که پیرهن سیاهمو ، بشورم و اتو بزنم که غافلگیر نشم!
میگه نه بابا ، ما هنوز باید سالیان سال، زجر بکشیم تا بریم، باید برم دندون پزشک.

میگم خوب، ناراحتیت واسه چیه؟ از آمپول میترسی؟!
میگه اخه دندونام خرابه باید درست کنم، هفت هشت  هزار تا خرجشه، بیمه هم نمیده!
میگم چند سالته؟
میگه شصت.
میگم اخه پدر من،  تو سن و سال تو دیگه خدا رو خوش نمیاد که تو الان بری هفت هشت  هزار یورو، پول بی زبونو  بدی  دندوناتو درست کنی، تو کجای بدنت درسته، که دندونات درست باشه؟!
میگه اخه چجوری غذا  بخورم؟
میگم ببین دوست عزیز، این چند سالی هم که مونده دیگه  یه جوری سر و تشو هم بیار،هر کاری راهی داره، هر مشکلی، یک راه حلی داره، شما هر چی خواستی بخوری، تیلت کن بذار تو دهنت، اینم ناراحتی داره؟  فقط بپا که چیزای سفت  نزارن دهنت، چونکه اصلا واسه دندونات خوب نیست!
آقا، من  بد گفتم؟ نه شما بگین، حرف نا مربوطی گفتم؟!
جای اینکه  بغلم کنه و بگه، ممنونم دوست چندین و چند ساله من که واسم وقت گذاشتی و نصیحتم کردی ، راه و  چاه بهم  نشون  دادی.
بلند شده میگه ای دهنتو من….و از مغازه میره بیرون!
اونوقت شما انتظار دارین که من بازم مردمو نصیحت کنم؟!